In memoriam

24 december 2021
 

Begin november van het jaar 2021, bij het werken aan deze website nog maar iets meer dan zes weken geleden, kreeg ik bericht dat mijn vriend Gerrit Oudshoorn in Roemenië was gestorven aan de gevolgen van Covid-19. Een dreun, anders kan ik het gevoel niet omschrijven. We waren bevriend sinds 1973. We hadden al wat voorzichtige plannetjes gemaakt om onze vijftigjarige vriendschap te vieren in september 2023. Die viering zal nog wel plaatsvinden, maar niet meer met hem!
Vrij kort na het bericht schreef ik de eerste van een serie gedichten naar aanleiding van zijn dood en terugkijkend op onze vriendschap:

Dat jij er niet meer bent,
mijn goede vriend,
ik kan er met mijn kop niet bij,
mijn hart slaat over
bij alleen maar die gedachte;
Ger is dood!

Het blijft zich maar herhalen,
die zo ongewenste zin,
en ergens weet ik wel;
het is echt waar,

maar ik besef het niet,
niet goed,
ik wil het niet,
maar weet,
verzetten heeft geen zin,

de dood brengt niet terug
wie door die Magere
is meegenomen.
Vloeken, janken,
lamgeslagen zwijgen,

stomme versjes schrijven,
die tenminste nog wat
woorden geven
aan mijn radeloos verdriet,
dat nog geen tranen vindt
(dat komt nog wel,
zo weet ik uit ervaring,
maar nog niet).

Ger is dood,
mijn beste vriend is dood,
gesloopt door Covid!

En een telefoontje
van zijn broer,
sloeg mij daareven
als een moker
op mijn kop.

Mijn beste vriend is dood!
Wat nu?

Het antwoord op dat 'wat nu' is natuurlijk wel duidelijk; het leven weer oppakken, koesteren wat van waarde was, maar ook ruimte gunnen aan het gemis, het verdriet, de boosheid die zijn dood, die elk verlies nu eenmaal oproept. Dat had het leven me al wel geleerd door de plotselinge dood van een vriend, inmiddels ook al bijna vijftig jaar geleden, de dood van een dochter in 1988, kort na haar geboorte, en de plotselinge dood van mijn vrouw in 2015. Elk verlies is uniek en vraagt om een eigen manier van 'er mee leren leven'. Maar de dankbaarheid overheerst voor mij. Dankbaarheid om wie ze waren en wat we hebben geleefd en gedeeld met elkaar.
En nu dus Ger ... Ik zal je altijd missen, lieve vriend, maar de dankbaarheid om het vele dat we deelden overheerst, en zal ik met me mee blijven dragen tot mijn eigen dood!

Dus; in dankbare herinnering; Ger Oudshoorn, een uniek mens!